Rainie ponownie wróciła do Portland. Miała swoją firmę, a Quincy

- Po czterdziestce.
poczuła się dotknięta. Quincy stłumił westchnienie. Nie był przyzwyczajony
– Jego rodzice przechodzą trudny okres. Nie miałem powodów myśleć, że wybuch złości
- Twój tajemniczy zabójca - odezwała się.
- Nie pozwolę, żeby cokolwiek jej się przytrafiło - wtrąciła po cichu. -
drażnił dotyk obcej dłoni. Przez całe lata zwracała dużą uwagę na przestrzeń pomiędzy
matki mógł przez ten czas wyciągnąć od Mandy. Dowiedział się, jaką muzykę
do kupy. Kolejny znak, że ostatnio zupełnie nie był sobą. Znów zaczął
- Zbyt oczywiste. Zastosował tę sztuczkę w przypadku Mandy, a potem
Sandy O’Grady nie spała, kiedy zadzwonił telefon. Leżała na wznak w łóżku, wpatrzona
zauważył wielki siniak. Zacisnął usta. Teraz autentycznie jej współczuł.
Nie mogła. Postąpiła jak idiotka, decydując się na tę wizytę. Quincy był silny. Uwierzyła,
Rainie popełniła błąd i spojrzała na łóżko. I aż zachłysnęła się ze zdumienia.
Quincy podniósł się ciężko z łóżka. Pierwszy raz Rainie zauważyła, że drżą mu ręce.

- Ale jeśli się nie wybierzemy w Nieznany Czas, nigdy się nie poznam z... tobą odmienioną.
- A dlaczego miałabym jechać do Broitenburga?
Ponieważ Mały Książę przez długą chwilę nic mówił, spytała:
Małemu Księciu, że w nocy udała się do Lustra Prawdy na planecie Maski. Nie powiedziała jednak, co w nim
- Czyżby to pana obudziło? Mam kazać im przestać?
Tammy parsknęła z pogardą.
- Nie wierzę w to - powiedziała z trudem gdzieś w przestrzeń.
- Czy wiesz, co się stało? - spytała Isobelle ostrym to¬nem. - Widziałaś gazety?
Nalał szampana do kieliszków.
to, co kiedyś o niej sądził, gdy zastanawiał się nad jej istnieniem na swojej planecie. Wymagała uwagi i pracy, sama
ja tak rzadko mogę z kimś porozmawiać po angielsku. I je¬szcze przywiozła pani panicza... Tak bardzo czekaliśmy na jego powrót. To dla nas bardzo ważne. Nie tylko dla nas, tu na zamku, ale dla całego państwa. Sama pani zobaczy. To jest, jeśli pani zostanie.
Tammy rzuciła trochę niepewne spojrzenie na Marka, lecz on już się odwrócił i odszedł zdecydowanym krokiem. Wszystko wskazywało na to, że książę uznał ten rozdział za zamknięty. Sprowadził do kraju następcę tronu, powierzył dziecko opiece kobiet, a sam mógł zająć się sprawami wagi państwowej.
Poszła do kuchni i zrobiła sobie śniadanie, ale myśl o tym, że być może on nie śpi, nie dawała jej spokoju.
- Możesz mi zaufać - powiedział cicho.
- Sama jesteś sobie winna. Ja chyba coś mówiłem na ten temat.